17.10.06
Βροχή
Ψιχαλίζει. Τώρα βρέχει. Ουράνιες σταλαματιές ξεπλένουν σιγά-σιγά τις αμαρτίες του κόσμου. Οι άνθρωποι στα σπίτια και στις δουλιές τους κοιτάνε απ΄τα παράθυρα τα ζωντανεμένα χρώματα στα δέντρα και στα σπίτια. Ας είναι ο ήλιος βουρκωμένος, οι σκέψεις θα σκιρτούν, έστω για λίγο. Μια ματιά, μια στιγμή, μια μικρή ανάσα οξυγόνο ανάκατη με ευωδιές της γης. Ανοίγουν τα πνευμόνια, ρουφάνε μια ενέργεια εφυσηχαστική κι αλλιώτικη που ήταν χαμένη μέστη κάψα και την αρμύρα. Το καλοκαίρι διαφεντεύουν η θάλασσα και το μελτέμι σ'αυτό το μαγικό νησί, μα σαν έλθει πια το φθινόπωρο και ξυπνήσουν οι ουρανοί και τα μεγάλα σύννεφα ανασταίνει η γή που αδημονεί καρτερικά το χάδι της ξεχασμένης της αγάπης, της βροχής.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Να τη κι η Βροχή
οι πρώτες ψιχάλες χτυπούν στο τζάμι
και συ αργείς μές το νερό θα προχωρείς
ωραία βροχή γιατί να σου' χω άχτι.
Ένα παλιό γιατί δεν είμαι σε φόρμα έμπνευσης.
Υ.Γ. Θέλω τα σχόλια σου στο δικό μου πόστ για τις τοπικές εκλογές, έχει σημασία για μένα μια και μάλλον ζήσαμε τα ίδια γεγονότα.
Το θυμάμε αυτό το ποίημα, ένα από τα αγαπημένα μου..
κάθε μου δάκρυ
ένας καυμός
που γρήγορα ξεχνιέται
τρέξτε σταγόνες πιο γοργά
το όνειρο τελέψτε.
Post a Comment